Η Ηγουμένη Ταβιθά με δικά της λόγια

@ Ήρθε στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ από την Αυστραλία, όπου είχε πάει να δει τρία από αδέλφια της, που ζούσαν εκεί. Εκεί διάβασε ένα βιβλίο της Ηγουμένης Ευγενίας για το έργο της Αγίας Ταβιθά . Την επηρέασε πολύ και υποσχέθηκε στον εαυτό της, ότι εάν δεν γίνει μοναχή, θα κάνει έναν οίκο της Αγίας Ταβιθά για να βοηθάει, όπως και εκείνη, τις χήρες και τα ορφανά.

@ Όμως η μοίρα άλλα της έγραφε. Σε μία αγρυπνία στον Ιερό Ναό του Αγίου Ελευθερίου Μελβούρνης έμαθε για τους Νεοφανείς Αγίους της Θερμής. Αμέσως έγραψε ένα γράμμα στην Ηγουμένη Ευγενία, ότι το όνειρό της ήταν να γίνει Μοναχή. Εκείνη της απάντησε και είπε ότι τη δέχεται με ανοικτή αγκαλιά. Έτσι ήρθε στο μοναστήρι του Αγ. Ραφαήλ.

@ Ήρθε το 1977 και από τότε δεν έχει βγει έξω από τη Μονή. "Κλείνω φέτος 48 χρόνια – μας λέει. Πριν έρθω στο μοναστήρι έλεγα ότι θα γυρίσω να δω πρώτα την Λέσβο και μετά να μπω στο μοναστήρι και να μην ξαναβγώ. Όμως μπήκα στην αδελφότητα και δεν ξαναβγήκα. Εδώ είναι σαν να ζω σε έναν παράδεισο. Η μέρα περνάει τόσο γρήγορα που δεν την καταλαβαίνω".

@ Και καταλήγει : "Κάνω μόνο μια μικρή εξαίρεση. Πάω στο δημοτικό και στο νηπιαγωγείο της Θερμής , όπου μοιράζω δώρα στους μαθητές τα Χριστούγεννα. Αυτό ήταν μια πρωτοβουλία της «μανούλας μας» της αείμνηστης Ευγενίας, από τη δεκαετία του 1970 την οποία συνεχίζω."

………………………………………………………….

@ Ήμασταν 8 αδέλφια -μας έχει πει. Το χωριό μας ήταν το Βουνί  της Κύπρου. Οι γονείς μου ήταν αγρότες είχαν κτήματα με αμπέλια και χαρούπια και καζάνια, όπου έφτιαχναν τζιβανία.   Όλη η οικογένεια μας αγαπούσε την εκκλησία. Όμως δεν είχαμε ανάμεσα μας κανένα ρασοφόρο.

@ Η μητέρα μου ήξερε  όλους τους βίους των Αγίων και κάθε βράδυ μας μιλούσε για την ιστορία του αγίου,  που θα γιόρταζε  την επόμενη ημέρα.   Κάθε πρωί  όμως  έπρεπε  απαραίτητα να περάσουμε από την εκκλησία, για να πάρουμε αντίδωρο και μετά να πάμε στο σχολείο. Αν δεν μας θύμιαζε η μάνα μου το πρωί δεν βγαίναμε  όταν ήμασταν παιδιά από το σπίτι.

………………………………………………………….

@Το κείμενο της ανάρτησης είναι μέρος του αφιερώματος στη Γερόντισσα Ταβιθά, που περιέχεται στο φετινό ημερολόγιο του Σχολείου και προέρχεται από συνεντεύξεις που της πήραμε στα πλαίσια του προγράμματος «Ψηφιοποιώ την ιστορία του τόπου μου" .