Πολυτεχνείο: "Σφαλούν τα μάτια κι οι καρδιές" (Ν. Περγιάλης)
Γιορτή της δημοκρατίας σήμερα και φυσικά της αφιερώσαμε όλη την εβδομάδα. Η προσέγγισή μας υπό το πρίσμα των καλλιτεχνών που αποτύπωσαν τη φρίκη της δικτατορίας και το υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας... Όλα οδήγησαν σε μια υπαίθρια έκθεση, μια έκθεση που υπενθυμίζει την αλήθεια και εμπνέει για την αδιάκοπη διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου.
Η αρχή έγινε με την αφήγηση των γεγονότων μέσα από φωτογραφικό υλικό. Το νήμα της ιστορίας ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια των παιδιών που ένιωσαν την αδικία να αναβλύζει από το ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό. Η ιστορία επαναλήφθηκε και με τη χρήση ρομποτικής.
Ο σπουδαίος χαράκτης Τάσσος που αποτύπωσε με τα έργα του το συναίσθημα των φοιτητών μας ενέπνευσε ώστε να χαράξουμε κι εμείς την ιστορία σε αλουμινένια ταψάκια μιας χρήσης. Στη συνέχεια τα περάσαμε με μαύρη τέμπερα ώστε να πάει το χώμα στις χαρακιές και σκουπίσαμε το περιττό.
Επόμενος σταθμός η Βάσω Κατράκη και το λιγότερο καλλιτεχνικής αξίας έργο της, τα βότσαλα που ζωγράφιζε όταν ήταν εξόριστη στη Γυάρο, ώστε να επικοινωνήσει την ύπαρξή της. Ένα έργο που μπορεί καλλιτεχνικά να μην έχει εκτιμηθεί, όμως ως πολιτιστικό στοιχείο είναι ανεκτίμητο.
Η τεχνική τσίκι-τσίκι που ονοματοδότησε ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής (από τον ήχο που κάνει το πενάκι πάνω στο χαρτί) και εισήγαγε ο Αλέξης Ακριθάκης, ενέπνευσε και το δικό μας έργο για την ιστορία του Πολυτεχνείου. Μας βοήθησε να συνεργαστούμε ώστε να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα και αυτή είναι η σημαντικότερη ικανότητα που καλλιεργήσαμε από την αναγνωρίσιμη τεχνική του καλλιτέχνη.
Η αγαπημένη μας street art και ένα από τα πιο διάσημα έργα του Banksy ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι η δημοκρατία και όλα τα ιδανικά που εμπερικλείει είναι στο δικό μας χέρι, αυτό το χέρι που μπορεί να πετάξει τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Εμείς συναποφασίσαμε ότι το δικό μας έργο θα πετάξει το σήμα της ειρήνης, τη σημαία της Ελλάδας, μια μεγάλη λουλουδένια καρδιά και πολλές καραμέλες. Ακούγοντας το τραγούδι "Ο δρόμος" καταγράψαμε κι εμείς την λέξη που συμπυκνώνει στο νόημά της όλη την ιστορία που έγραψαν οι σπάνιοι για την τόλμη τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.
Μια μέρα πριν την επέτειο αξιολογήσαμε όσα μάθαμε, πιστέψαμε, δημιουργήσαμε και νιώσαμε μέσα από δύο υπέροχα βίντεο που δείχνουν συνοπτικά τα γεγονότα (ΕΔΩ) και το εορτασμό με τη συμμετοχή του βασανισμένου από την εξορία κατά τον Εμφύλιο, ποιητή Γιάννη Ρίτσου (ΕΔΩ).
Σήμερα πήγαμε όλοι έτοιμοι να στήσουμε την υπαίθρια έκθεσή μας για να γιορτάσουμε την ελευθερία μας που την οφείλουμε σε εκείνα τα παιδιά... Μια έκθεση λοιπόν στήθηκε στον εξωτερικό χώρο του σχολείου μας και νιώσαμε ότι μέσα από τα μάτια των καλλιτεχνών γίναμε πιο αισιόδοξοι για το μέλλον....
Μάλιστα φτιάξαμε τα συνθήματα τρισδιάστατα με καπάκια και γκοφρέ.
Οι γονείς κλήθηκαν να την απολαύσουν και να μάθουν λεπτομέρειες από τους μαθητές.
"Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι οι άλλοι να βαστάνε τα σχοινιά, αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε, αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά¨ (Ι. Καμπανέλης)