To 10o Γυμνάσιο Βόλου για την παγκόσμια ημέρα της Γης
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Απριλίου. Είναι μια μέρα αφιερωμένη στην ευαισθητοποίηση για περιβαλλοντικά θέματα ενθαρρύνοντας την προστασία του πλανήτη και την υιοθέτηση φιλικών προς το περιβάλλον πρακτικών.
Στο 10ο Γυμνάσιο Βόλου οι μαθητές και μαθήτριες της χορωδίας με την καθηγήτριά τους, Κατερίνα Αποστολοπούλου-Μακρή τίμησαν την ημέρα αυτή με τραγούδια που μιλούν για τη φύση.
Ο «Εφιάλτης της Περσεφόνης» είναι ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα που ενώ μιλάει για συγκεκριμένο τόπο, την Ελευσίνα και το Θριάσιο Πεδίο, μιλάει ταυτόχρονα για ολόκληρη την Ελλάδα, για τον πλανήτη ολόκληρο. Μέσα σε λίγους στίχους θίγονται πολλές παράμετροι του ζητήματος περιβάλλον: Η καταστροφή του φυτικού και ζωικού κόσμου, η τσιμεντοποίηση των πόλεων και η θυσία ενός φιλάνθρωπου τρόπου δόμησης στον βωμό του κέρδους, η μόλυνση της ατμόσφαιρας (υψικάμινος), η εγκληματική εγκατάσταση σε κατοικημένες περιοχές βιομηχανικών μονάδων βαρύτατης μόλυνσης (τσιμέντα, διυλιστήρια, ναυπηγεία), η αδιαφορία των κρατικών αρχών να λάβουν μέτρα που θα προστατεύουν ανθρώπους και περιβάλλον, ο ηθικός και πολιτικός εξανδραποδισμός («χωριάτες παζαρεύουν»), η εκποίηση ιερών και οσίων για χάρη της διαβόητης «τουριστικής ανάπτυξης» (τα αποτσίγαρα των τουριστών στο θυσιαστήριο), η μηχανοποίηση της ζωής και της εργασίας σε σημείο που τα κορμιά των νέων εργατών («άδεια κορμιά») να αντιμετωπίζονται αδιαφοροποίητα από τη μάζα σιδερικά κι ελάσματα, η υπόμνηση, τέλος, ότι με όλα αυτά διαταράσσεται, όχι μόνον η λειτουργία της φύσης, που αναγεννιέται κάθε άνοιξη, αλλά και μιας πανάρχαιας παράδοσης και της κλίμακας αξιών που η παράδοση αυτή υποβάλλει – οπότε: κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης / στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς. Το τραγούδι αυτό είναι το σημείο τομής όσον αφορά στη θέση του περιβάλλοντος στην ελληνική μουσική γενικότερα. Είναι η τομή ανάμεσα στην προηγούμενη, την αθώα, ας πούμε, εποχή και στην κριτική εποχή του τραγουδιού ως προς το περιβάλλον. Από το τραγούδι αυτό και μετά οι αναφορές στα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι όχι μόνον πυκνότερες αλλά και αμεσότερες, σαφέστερες και πιο έντονες.
Ένα ακόμη τραγούδι ύμνος στη φύση είναι αυτό που έχει ερμηνεύσει ο Παντελής Θαλασσινός, σε στίχους του Νίκου Βελιώτη. Πρόκειται για το τραγούδι «Ν’ αγαπάς», που ανήκει στο άλμπουμ του Παντελή Θαλασσινού με τίτλο «Στης καρδιάς μου τ’ ανοιχτά» που κυκλοφόρησε το 2003 και θεματολογία του έχει την αγάπη στη φύση.
Γραμμένο σε ένα ξενοδοχείο στην Αυστρία κατά τη διάρκεια της περιοδείας του, το «Earth Song» ήταν μια παθιασμένη έκκληση για περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση απέναντι στην ανεξέλεγκτη παγκόσμια ανάπτυξη. «Ένιωθα τόσο πολύ πόνο και τόσο πολλά βάσανα για την κακή διαχείριση της Γης από τον πλανήτη Γη. Και για μένα, αυτό είναι το Earth’s Song, επειδή νομίζω ότι η φύση προσπαθεί τόσο σκληρά να αντισταθμίσει την κακοδιαχείριση της Γης από τον άνθρωπο», είπε ο Μάικλ Τζάκσον για το τραγούδι. «Και με την οικολογική ανισορροπία που συμβαίνει και πολλά από τα προβλήματα στο περιβάλλον, νομίζω ότι η Γη αισθάνεται τον πόνο και έχει πληγές και αφορά και μερικές από τις χαρές του πλανήτη. Αλλά αυτή είναι η ευκαιρία μου να αφήσω τους ανθρώπους να ακούσουν τη φωνή του πλανήτη».
Και για το τέλος το “What wonderful world”, του Louis Armstrong, ένας ύμνος στη φύση και τις ομορφιές της, που μας θυμίζει τη λεπτή αλληλεπίδραση ανάμεσα στο φυσικό κόσμο και την ανθρωπότητα, μια σχέση εύθραυστη κι άλλο τόσο διαρκή.