«Δώσε μου φωνή!» Μία δραστηριότητα για τον Σχολικό Εκφοβισμό

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού, η τάξη της Ε’ Δημοτικού γέμισε με σκέψεις, συναισθήματα και δημιουργικότητα, μέσα από μια δραστηριότητα που μας έκανε όλους να αναλογιστούμε τη δύναμη των λέξεων. Η δραστηριότητα ονομάστηκε: «Δώσε μου φωνή!» και απέβλεπε όχι μόνο να ενισχύσει τις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και να δημιουργήσει μια κουλτούρα θετικού διαλόγου και αλληλοσεβασμού στην τάξη. Συντονίστριες ήταν η υπεύθυνη εκπαιδευτικός του τμήματος κα Ολυμπία Δεληγκάρη και οι εκπαιδευτικοί παράλληλης στήριξης του τμήματος, κα Άννα Χατζησμάλη και κα Ελένη Ζωγραφάκη.
Η δραστηριότητα ξεκίνησε με ένα απλό, αλλά βαθιά ουσιαστικό ερώτημα: «Ποιες φράσεις έχετε ακούσει ή γνωρίζετε ότι έχουν πληγώσει κάποιον;». Οι μαθητές και οι μαθήτριες, αφού έλαβαν μικρά χαρτάκια, άρχισαν να καταγράφουν φράσεις που είτε οι ίδιοι είχαν ακούσει είτε γνώριζαν ότι έχουν πληγώσει κάποιον φίλο ή συμμαθητή τους. Οι λέξεις αυτές ήταν σκληρές, γεμάτες από τη θλίψη και την απογοήτευση που προκαλεί ο σχολικός εκφοβισμός.
Όταν όλα τα χαρτάκια συλλέχθηκαν, η εκπαιδευτικός σχεδίασε στον πίνακα τη φιγούρα ενός κοριτσιού χωρίς στόμα. Σιγά-σιγά, οι φράσεις που είχαν καταγράψει τα παιδιά ομαδοποιήθηκαν και γράφτηκαν σε «συννεφάκια» γύρω από τη φιγούρα. Κάποιες φράσεις αποδείχτηκαν πολύ σκληρές: «Φύγε! Δεν σε θέλουμε», «Αν το πεις σε κανένα, θα σε δείρω!», «Ντρεπόμαστε για ‘σενα!». Η εικόνα αυτή έκανε τα παιδιά να σκεφτούν. Έβλεπαν πώς οι λέξεις αυτές «έκλειναν το στόμα» στο κορίτσι του πίνακα, το έκαναν να σωπαίνει, να μην μπορεί να εκφραστεί.
Μέσω αυτής της διαδικασίας οι μαθητές και οι μαθήτριες κλήθηκαν να μπουν στη θέση των άλλων μέσα από την αναγνώριση της δύναμης των λέξεων και της συναισθηματικής επίπτωσης που μπορεί να έχουν.  Με αυτόν τον τρόπο ενισχύεται η ενσυναίσθηση, μια θεμελιώδης αξία στις διαπροσωπικές σχέσεις, καθώς τους ενθαρρύνει να σκέφτονται τις συνέπειες των πράξεών τους και να καλλιεργούν μια αίσθηση κατανόησης και αλληλοσεβασμού.
Το επόμενο βήμα ήταν λυτρωτικό. Κάθε μαθητής έλαβε ένα αυτοκόλλητο χαρτάκι και κλήθηκε να γράψει πώς θα αντιδρούσε αν δεχόταν μία από αυτές τις φράσεις ή αν γινόταν μάρτυρας μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Οι απαντήσεις τους ήταν γεμάτες ενσυναίσθηση και δύναμη. «Θα έλεγα ότι δεν με επηρεάζει και θα ζητούσα βοήθεια», «Δεν πειράζει, η οικογένειά μου με αγαπάει και με νοιάζεται», «Δε χριάζεται να είμαιστε όλοι ίδιοι. Εσύ είσαι διαφορετικός, εγώ είμαι διαφορετική».
Όταν όλα τα χαρτάκια τοποθετήθηκαν στον πίνακα, κάτι άλλαξε. Η εικόνα του κοριτσιού μεταμορφώθηκε – δεν ήταν πια σιωπηλό. Οι λέξεις στήριξης και αντίδρασης έγιναν η φωνή του, αποδεικνύοντας πως απέναντι στον εκφοβισμό, υπάρχει πάντα μια επιλογή: να μιλήσουμε, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, να αλλάξουμε τη δύναμη των λέξεων.
Η δραστηριότητα έκλεισε με συζήτηση. Τα παιδιά συμμετείχαν με ενθουσιασμό, μοιράστηκαν εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα. Κάποιοι ένιωσαν πιο δυνατοί, άλλοι κατάλαβαν τη σημασία της υποστήριξης, όλοι όμως έφυγαν με ένα κοινό μήνυμα: Καμία λέξη δεν έχει τη δύναμη να μας κάνει να σωπάσουμε, αν δεν το επιτρέψουμε. Έτσι, συνειδητοποίησαν ότι δεν είναι μόνοι στις δυσκολίες τους αναπτύσσοντας μια αίσθηση αλληλεγγύης. Αυτή η διαδικασία βοηθά στη δημιουργία υγιών, υποστηρικτικών σχέσεων, όπου οι μαθητές μαθαίνουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με σεβασμό και να ακούν τα συναισθήματα των άλλων, προάγοντας έτσι την κατανόηση και την αμοιβαία στήριξη μεταξύ τους.
Μια ημέρα γεμάτη μαθήματα, όχι μόνο για το μυαλό, αλλά και για την καρδιά.